MET EEN SIGARET MEER PRET

Je kunt het je nu niet voorstellen, maar er werd in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw nog flink gepaft. Zo herinner ik mij dat kruidenier Van Beek aan de Tolakkerweg nog van die rood-witte pakjes Silky verkocht (uit een automaat), waarvan in HR de mare rondging dat de tabak verkregen werd door het uit de naden op de bodem van de vrachtschepen te krabben. Voor de prijs hoefde je het niet te laten. Mijn broer Jan en ik moeten ons eerste pakje rond 1960 gekocht hebben: voor somma van 50 cent.

Na het inwerpen van het benodigde geld, fietsten wij richting huis maar ergens halverwege konden wij het toch niet laten om er eentje op te steken. Wat voor inwerking het op Jan had weet ik niet meer, maar omdat ik natuurlijk stoer wilde doen naar een paar passanten nam ik enkele diepe teugen. De niet te stoppen hoestbui bracht, zonder het te weten, kleur op mijn wangen en eerlijk gezegd vond ik er al meteen niets meer aan.

Ik kon natuurlijk niet openlijk met de Silky thuiskomen, dus verstopte ik het meteen diep weg in de kledingkast, nadat mijn moeder had gezegd dat ik er zo rood uitzag. Een paar dagen later wilde ik de sigaretten op school laten zien. Echter, het pakje was verdwenen als sneeuw voor de zon. Er is sindsdien nooit met één woord over gesproken.

Dat brengt me op een wel heel vreemd verkooppunt van tabakswaren. In de jaren vijftig rookte onze vader nog. Alaska, tabak met mentholsmaak. Eens in de week moesten Jan en ik naar de overkant vanuit ons huis op nummer 75; deze woning draagt nu het nummer 106. Ik heb het over de linker vleugel van de twee-onder-één-kap woning. Ter rechter zijde overigens woonde de familie Van Dam begiftigd met slechts één dochter, dikwijls gekleed in een rood geruite plooirok, genaamd Ria. Ria had een erg dikke bril.  

Welnu, deze, in onze ogen verschrikkelijk oude man van circa 65, verkocht, jawel, sigaretten vanuit huis. Hij had ook iets wat leek op een automaat, maar onze vader gaf ons altijd briefjes van een gulden mee, van die roestbruine, dus moesten we aanbellen om een pakje Alaska zonder filter te bemachtigen. Het interieur van de sigarettenverkoper had niets van een winkel en was een doorsnee woonkamer uit die tijd. Vanaf 1962 hoefden we niet meer naar de overkant want onze vader was op zijn veertigste verjaardag plotseling gestopt met het gebruik van dit genotmiddel.