Elk dorp kent inwoners die een bepaalde status hebben opgebouwd. Positief of negatief. Dat kan op talloze verdiensten gebaseerd zijn. Soms zijn het criminelen, lawaaischoppers, de lokale huisarts, de meedogenloze tandarts die niet van aanstellers houdt, iemand die onvervaard (vrijwilligers)werk verricht voor het algemeen belang, een BN’er of het mooiste meisje van de klas (en het dorp). Die status kan je dus – zoveel is wel duidelijk – ook zomaar komen aanwaaien.
Misschien is dat ook wel het geval bij Kees Becht. Wie kende hem niet in de jaren ’60 en ’70. Grote man, ruig, verwilderde baard. Kon erg nors uit de hoek komen, (maar dat was misschien wel een beetje geacteerd, dat paste misschien bij zijn omvangrijke postuur). Woonde in een nogal klein huis, uit het zicht, grote tuin rondom. Volop bloemen en struiken, vijvers én een specht die het hele jaar door van zich deed ‘spreken’. Midden in een bosrijke omgeving (het was niet echt ín het bos, maar daar leek het wel op), te bereiken via een smal laantje vanaf de Vuursche Dreef.
Ter oriëntatie: vlak bij de woning waar de familie Krom (hij tandarts, zij zijn assistente) nering hield, met hun zeer fraaie dochter, waar broer Henk nog enige tijd verkering mee heeft gehad. Ik heb bij Krom menig angstig moment beleefd, zittend in de wachtkamer en opspelende kiespijn. Steevast kreeg ik op m’n duvel, omdat ik weer te lang had gewacht voor de controle. Maar dat terzijde.
Het was vooral onze moeder, die vaak op bezoek ging bij Kees. Vader Henk ging slechts zelden mee. Hij was niet zo geboeid door de natuur. Ik heb geen idee hoe de vriendschap tussen mijn moeder en Kees Becht is ontstaan. Weet wel dat ze af en toe op bezoek ging bij Kees en zijn vrouw. Háár naam is me helaas ontschoten. Kees stond in het dorp bekend om zijn boomstammen. De hele tuin aan de zijkant lag ermee bezaaid. Als je het ongeveer 100 meter lange pad opreed, zag je de doorgezaagde dikke stammen liggen. Van klein tot groot. Kleine boomstammetjes hadden een diameter van 30 à 40 centimeter, de grote zeker wel een meter of meer. Zo’n twintig centimeter dik. Ze werden door de afnemers veelal gebruikt om dienst te doen als (salon)tafel. Toen ik voor het eerst op kamers ging in Hilversum (aan de Johannes Geradtsweg), trommelde ik vrienden op om het enorme ronde gevaarte naar boven te sjouwen. Alleen ging dat nooit.
Kees was een mens van de natuur. Hoe hij erover sprak, doet me met terugwerkende kracht denken aan Jan Wolkers, die ook zo gepassioneerd over torretjes en bloemetjes kon verhalen (op Texel).
Kees sleepte je altijd mee de tuin in. Wijzend op dat mooi gekleurde bloemetje, het ontluikende struikje dat zo lekker rook, de bijzondere plantengroei in een van de vijvers, en het torretje dat bezig was een holletje te maken tussen de opgedroogde bladeren.
Ook verhaalde hij over de statige hoge bomen die parmantig rond zijn kleine houten huis diepe wortels hadden geschoten. Een verteller, dát was Kees in optima forma. Het was altijd een waar genoegen om in de nabijheid van Kees te verkeren en een glaasje fris te drinken; gastvrijheid vierde er altijd hoogtij.
Op zeker moment verloren we Kees uit het oog. Waarom? Hoe? Eigenlijk geen idee. Wat ik me herinner is dat er een meningsverschil ontstond over bouwplannen in de Rading. Ergens in het verlengde van de Dennenlaan. Kees was mordicus tegen de plannen. Het dorp zou te groot en te druk worden. Mijn moeder Noor nam het echter op voor de mensen die op zoek waren naar een woning. Ook toen – tijden zijn nauwelijks veranderd – was er woningnood. Dat leidde tot wrijvingen. Of dat tot een breuk leidde, weet ik niet. Henk en ik gingen na onze diensttijd op kamers in Hilversum en verloren, zo gaat dat, een beetje het zicht op Hollandsche Rading.
Grensstreekjes 