(Foto: Jan van Stipriaan Luïscius)
Ding dong, ding dong, ding dong. Dat betekende tijd voor een kopje thee! Nee, ik was geen zoon van een kasteelheer die voor de vaste middagversnapering opgetrommeld werd. Ik was gewoon Jan, die speelde bij zijn vriendje én klasgenootje van de Hilversumse Schoolvereniging, Jelle Teppema.
Jelle woonde in een heel groot huis aan de Vuursche Dreef 50. In de periode dat ik er speelde, eind jaren ’50, was ik me er totaal niet van bewust dat het huis in de laatste oorlogsjaren diende als noodhospitaal en enkele verpleegkundigen plus een hele rits vrijwilligers er rondliepen om de patiënten te verzorgen. Het geïmproviseerde ziekenhuis is destijds door de Radingers onopgemerkt gebleven. In de annalen over de bezettingsjaren is er niets over het noodziekenhuis vastgelegd. Een huis dus dat met grote mystiek omgeven is, ook omdat zich op de zolder van het huis onderduikers bevonden.
En daar speelde ik elke woensdagmiddag als we uit school kwamen.
Meteen na de oorlog werd de grote witte villa in de verkoop gezet en en in 1953 gekocht door de heer G.J. Teppema, de vader van mijn vriendje Jelle. Meneer Teppema had het eerste Economisch Adviesbureau van Nederland en was getrouwd met Anne.
Jelle (1950) bofte maar, of juist niet, met zijn zusjes Saskia (1951), Sytske (1953), Elske (1956) en Aukje (1958). Met de meisjes had ik weinig tot geen geen contact. Ik speelde alleen maar met Jelle. In de achtertuin die in mijn herinnering wel enkele honderden meters diep was. Veel gras, hoge bomen, veel struiken, kassen. Héérlijk voor ons jochies om te ravotten. Dat deden we dus volop. In de winter sneeuwballengevechten houden met zijn tweeën, in de zomer in de bomen klimmen.
En dan, rond drie uur, hoorden we vanuit de toren die het huis had, de klokken luiden. Dat was het signaal dat de thee met kaakjes klaarstond. Wee je gebeente als je je niet snel meldde in de keuken, waar de drank en de versnaperingen klaar stonden. Als je – in de ogen van ma Anne Teppema de Mol – te laat was, volgde een strenge blik.
Pa Teppema was een strenge doch rechtvaardige man. Klein van stuk als ik me goed herinner. Topbaan bij Philips? Hij had een hekel aan zachte fietsbanden. Een onbeduidend detail? Niet dus, anders had ik het niet onthouden, zo’n zestig jaar na dato. Vaak, wanneer ik de brede oprijlaan opreed om daarna mijn fiets tegen de garage te parkeren, controleerde pa Teppema de bandenspanning. ‘Je rijdt altijd met veel te zachte banden’, zei hij altijd op strenge toon. Om snel de handpomp te pakken teneinde tot de juiste hardheid van de banden te komen. Pa Teppema eiste altijd dat ik zelf voelde hoe de juiste spanning was. Pas daarna mocht ik naar huis fietsen, naar de Tolakkerweg 75.
(Foto: Jan van Stipriaan Luïscius).
Grensstreekjes 