HET MOOISTE MEISJE VAN HET DORP!

Henk, zichtbaar onder de indruk van Marlies en Jan die er het zijne van denkt. In de achtertuin, Tolakkerweg 75.
(Foto: Richard den Dekker).

Geheel vanuit het niets bleek er ineens aan de Tolakkerweg 41 een schoonheid te wonen, waar je niets anders dan onmiddellijk verliefd op kon worden. Dit meisje was vrij lang, beatnikachtig gekleed, had lang blond haar en luisterde naar de naam, zo bleek later, Marlies.

Mijn god, de jongens uit het dorp waren perplex, zo ook Jan en ik. Maar aangezien wij vreselijk schuchter waren bleef er niets anders over dan overdag met een wijde boog om het onmetelijke huis heen te lopen en ‘s avonds de situatie in de verlichte huiskamer aan de voorzijde eens wat beter te bekijken.

En daar zagen we op een avond niet alleen Marlies maar ook een iets ouder meisje, waarvan we toen niet wisten dat het een zus was. Ondertussen deed de geruchtenmachine in de Rading ook zijn werk en werd er van alles gefluisterd: de meisjes hadden wel ouders, maar die waren er nooit, hetgeen onze fantasie alleen maar prikkelde; pappa was heel rijk, maar wat hij deed, wisten we niet precies (later werd dit weersproken door Marlies).                                                                                                  

De periode van smachten en verlangen duurde enkele maanden, waarna, hoe weet ik niet meer, Jan en ik contact met Marlies hadden. Daar ze iets ouder bleek te zijn dan ik en dus zeker, op die leeftijd, ik haar te oud voor Jan achtte, waren – dacht ik – de toenaderingspogingen voor mij iets kansrijker. Echter, mijn gekmakende verlegenheid liet niet toe haar voor mij te winnen, afgezien van het feit of de aantrekkingskracht wederkerig was.

Hoe het zover is gekomen weet ik niet maar op een dag kwam Marlies, toen onze ouders afwezig waren, bij ons thuis op bezoek. Alsof ze het roken, maar ook Ad en Ruud van Amstel, alsook Rein Douze, een schoolvriend van Jan (sliep vaak bij ons en ’s avonds stopten we suiker in zijn broekzakken die we aanlengden met water met als gevolg twee harde klompen de volgende dag) kwamen snel op de proppen. Toevalligerwijs was ook onze neef Richard aanwezig die haar voor het eerst zag en ook als een blok voor Marlies viel. Wij hingen met zijn allen wat onhandig rond in de achtertuin, tot Richard en ik aan Marlies vroegen of wij een lok van heur haar mochten knippen. Geheel tegen onze verwachting in stemde ze toe. Ik plakte het in mijn fotoalbum plus een foto, gemaakt op de bewuste dag. De haarlok heb ik nog steeds. Neef Richard is het intussen kwijt.

Uit het foto-album van Henk.

Er gebeurde daarna een hele tijd niets. Tot ons een uitnodiging bereikte voor een fuif, zoals dat toen nog heette, ten huize van Marlies. Spannend! Dagen gingen voorbij voordat we wat aan de vroege kant het imposante huis betraden om alvast een strategische plaats uit te zoeken. Bleek Hans Hutteman er al te zitten (even een bijzonder verhaaltje over Hans: de ochtend na het overlijden van zijn opa in 1957 deelde hij snoepjes uit in de bus naar Hilversum), zo ook onze neef Richard die het de moeite vond om helemaal uit Bennekom over te komen, de broers Sjaak en Jan de Buck van Tolakkerweg 25, die alleen door hun moeder werden opgevoed. Heel modern in die dagen. En natuurlijk ook Marlies’ zus.

Jan de Buch, Ruud van Amstel en Henk van Stipriaan. (Foto: Richard den Dekker).

Het feestje kwam langzaam op gang en er kwamen nog wat mensen binnendruppelen zoals de gebroeders Van Amstel (die ook in een ander stukje voorkomen). Na wat onhandig heen-en-weer gepraat waagde men zich aan een dansje, maar natuurlijk niet de broertjes Van Stipriaan. Tegen twaalf uur togen wij huiswaarts want voor ons gold nog steeds een timeslot. Vanuit de duisternis zagen wij de feestende Radingers steeds kleiner worden. Er werden later nog meer feestjes gehouden in de garage achter het huis, maar daar kwamen we niet meer, waarom, God knows.

Een schok ging door mij heen toen enige weken later bleek dat Marlies omging met een stoere jongen uit het dorp, die ook op het feestje was. Mijn wereld viel in duigen. Tegen hem hadden de anderen noch ik geen schijn van kans. Ik geloof dat onze kennisschap (het woord vriendschap dekte niet geheel de lading) toen langzaam uiteenviel.

Tot ons enige tijd later het bericht bereikte dat Marlies vertrokken was naar Amsterdam. Exit Marlies.

Echter, enige jaren geleden kwam Jan Marlies via Facebook op het spoor. Gevolg was dat wij haar bezochten op haar boot in Vinkeveen en niet lang daarna een lange wandeling maakten in Hollandsche Rading met een pauze op het terras van de Paddenstoel aan de Vuursche Dreef. Het is de bedoeling dat wij dit vaker gaan doen.

Het huis waar Marlies Zijlstra met haar ouders woonde aan de Tolakkerweg. (Foto: Jan van Stipriaan Luïscius)