GROTE DIEPE KUIL

Van de kuil is niet veel meer te zien, na een halve eeuw woekerende bomen. (Foto: Jan van Stipriaan Luïscius).

Een heel erg diepe kuil moet ik in mijn herinnering graven om de beelden op te roepen die betrekking hebben op het voormalige recreatiegebied de Zandkuil. Foto’s uit een album met het onderschrift ‘April 1953 op en rond de Rosberg’ getuigen daarvan.

Wij moeten toen pas een maand aan de Tolakkerweg hebben gewoond toen pa en ma Van Stipriaan er regelmatig op uit gingen op hun Solex om de buurt te verkennen.

Ik weet nog dat we, vermoedelijk op een zondag, eerst naar het ijshuisje (zoals wij het noemden) gingen op de hoek van de Utrechtseweg en de onverharde Weg van ’s-Graveland naar de Vuursche in het Laapersbos om, jawel, een vanille-ijsje uit een kartonnen bekertje met houten lepeltje te eten, in die dagen nog een werkelijke traktatie.

Het houten geval was gelegen op een uitsparing van het omheinde terrein waar ooit een lid van het koninklijk huis zou komen te wonen, althans, zo ging de mare. Van daaruit naar de Rosberg via de brug over het spoor dat toen nog lang niet zo begroeid was als in latere tijden.

Men kon vanaf het hoogste punt richting zuiden de weiden met daarachter de Dom van Utrecht zien liggen. Een hele belevenis voor een kind van 5. Zeker als je vader op de top van de berg verklaart dat het lagergelegen gebied richting Utrecht in een ver verleden uit water bestond.

Daar ging de fantasie van het jochie van werken, zo kan hij zich decennia later nog herinneren. We vervolgden onze tocht naar de zandkuil, gelegen langs de Vuursche Dreef. Indertijd, dus midden jaren vijftig, bestond het uit een gigantische onbegroeide kuil bestaande uit wit zand. Voor Jan en mij een ervaring van ongehoorde betekenis.

Het eerste wat wij deden was naar beneden rennen, waarbij we dus halverwege over de kop gingen. Daarna natuurlijk kuilen graven en zandkastelen maken. Tot uit één van de fietstassen een groot kleed werd gehaald waarop een fles Ranja aanleng limonade werd gehaald en wat belegde boterhammen, waarvan er eentje in ieder geval met kokosbrood van De Ruijter was belegd, een ongehoorde verrassing.

Aangezien vader Van Stipriaan niet veel geduld had was het weer snel inpakken en wegwezen, evenwel een onvergetelijke herinnering in Jan en mij achterlatend.

Jan (l) en Henk maken een wandeling door het bos: naar de Bosberg en ‘de kuil’. (Foto: Henk van Stipriaan sr.).

Op de Bosberg met ma. Waarschijnlijk 1953/1954. Links Henk. (Foto: Henk van Stipriaan sr.).