Ver terug in de jaren vijftig, zestig en begin zeventig waren aan het begin van de Graaf Floris V weg een postkantoor en daar achter een fietsreparatie werkplaats gevestigd – Jan van Bakel – direct naast kruidenier Van Beek. Via een betegeld tuinpad links van het complex, met gras daartussen kon men beide bedrijven bereiken. Haperde er iets aan het rijwiel van mijn broer Jan of mij dan dienden wij ons te spoeden naar de altijd bedrijvige fietsenmaker, die meestal met open deuren, ook in de winter, de fietsen onder handen nam.
Wat ik mij herinner is dat het een ongelooflijke bende was in zijn onderkomen, een soort Stiefbeen en Zoon. Hij, de reparateur, zag eruit als een ruwe bolster met, buiten een kale plek boven op zijn kners, een flinke bos krullerig haar. Hij was meestal ongeschoren (wat in die dagen beslist niet hip was), maar uiteindelijk was het geen onaardige man.
Mijn eerste fiets, zo heb ik later gehoord, was daar gekocht en omdat geld in die dagen niet tegen de plinten klotste was het een tweedehands geval. Tegenwoordig zouden kinderen er misschien hun neus voor ophalen, maar ik was reuze in mijn schik met mijn tweewieler. Ik heb er aanvankelijk vele rondjes op gereden op het halvemaanvormige plein aan de Tolakkerweg. Er liepen rond en in de werkplaats altijd voornamelijk mannen rond van divers allooi, die met elkaar en de hersteller spraken. Ik heb nog steeds het gevoel dat er in meer dan alleen fietsen werd gehandeld; hoe dan ook, ik keek altijd vreselijk op tegen de heren. Een combinatie die waarschijnlijk enig in zijn soort was, was het feit dat des rijwielherstellers vrouw de uitbater was van een postkantoor.
Het was een ruimte van totaal circa 20 vierkante meter, waar je via een stenen trapje in kwam, opgedeeld in een plaats voor de klanten ter grootte van de helft van de ruimte; de andere helft werd in beslag genomen door het kantoor van mevrouw Lasterie. Ter afscheiding was er natuurlijk de balie omgeven door twee houten schotten aan weerszijden van de opening, nog niet afgesloten door inbraak werend glas.
Achter de balie stond een vrij tengere en lange vrouw voorzien van nogal rossig haar met het uiterlijk, maar dat zijn natuurlijk herinneringen, van tante Sidonia uit Suske en Wiske. Er werden in beperkte mate de hoogstnoodzakelijke kantoorartikelen verkocht zoals potloden, gummetjes en blocnotes. Verder natuurlijk postzegels en zaken die met het verzenden en ontvangen van geld te maken hadden.
Ook kon men als kind over een spaarbankboekje beschikken als onderdeel van de Zilvervloot. Als ik me goed herinner kon je daar geld storten op je rekening, verdiend met een krantenwijk of het rondbrengen van folders. Later is er ten behoeve van de Zilvervloot een rijdend bankfiliaal gekomen in de vorm van een bus, die elke week (ik dacht op woensdag) een plek aan de Tolakkerweg, vlakbij kruidenier Van Beek en tegenover restaurant Maartenshof in bezit nam. Geen idee trouwens wat de relatie tussen de fietsenmaker en postkantoorhoudster was, maar het ligt voor de hand dat zij een echtpaar vormden. Maar daar was je als kind niet mee bezig. In een reactie schrijft een lezer dat de fietsenmaker en de PTT-mevrouw inderdaad een koppel vormden.
(Wie nog foto’s en ander materiaal heeft van het echtpaar hierboven beschreven, benevens hun werkplaats/kantoor, dan houden Jan en ik ons aanbevolen)
Grensstreekjes 